وقتی بیمار میشویم «او» است که شفا میدهد…
نوشتهٔ علیاکبر قزوینی
[av_hr class=’short’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’50px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’30px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’ av_uid=’av-20h6r9′ custom_class=” admin_preview_bg=”]
وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ
و زمانی که مریض میشوم، اوست که شفا میدهد.
(شعراء: ۸۰)
این آیه صریحاً میگوید که وقتی مرضی میآید، شفا را او میدهد. «مَرِضْتُ» زمان گذشتهٔ فعل است و نشان میدهد که مریضی (اعم از جسمی و روحی) مربوط به گذشته است. در گذشته ریشه دارد. که اگر انسان از گذشته ببُرد و در حالِ حقیقی به سر ببَرد، مریضیای نخواهد داشت. زمان حال، عالمِ سلام است و سلامتی. «ادْخُلُوهَا بِسَلَامٍ آمِنِینَ.» (حجر: ۴۶)
مَرِضْتُ همچنین نشان میدهد که من در گذشته کارهایی کردهام که موجب مریضی من شده است. این مرض، از نقطهای در زمان شروع شده است که وضعیتِ حالِ مرا اینگونه کرده است. اما به محضِ اینکه آگاه و بیدار شوم به «هو»، شفا میرسد. شفا مالِ لحظهٔ حال است. در لحظهٔ حال رخ میدهد. از جنس حضور است و آگاهی. به پندارهای ذهنی و به گذشته و آیندهٔ برساختهٔ ذهن ربطی ندارد.
او در لحظه آماده است که شفا بدهد. که او مرجع و منشأ و مبدأ هر امری و هر کاری است. وَإِلَیْهِ یُرْجَعُ الْأَمْرُ کُلُّهُ. (هود:۱۲۳) همه چیز از اوست و به او برمیگردد.
اگر خالصانه به درگاه او «مراجعه» و خاکسارانه «توبه» (بازگشت) کنیم و دست از تعلقاتی که ما را در بند چیزی جز «هو» نگه داشته برداریم، «هو» با نَفَس قدسیِ خود شفا میدهد. «هو» اصلاً خودش شفاست. «هو» را که میگویی، از عُمق وجودت نَفَسی بالا میآید برای گفتنِ «هو». (امتحان کن!)
اگر این «هو» را با آگاهی بگویی، اگر آگاه باشی به این «هو»، این «هو» خودش شفاست؛ در لحظه.
این مطلب نخستین بار در وبسایت مدرسه تحول فردی منتشر شده است.
درباره علی اکبر قزوینی
نویسنده و مدرس و کوچ زندگی است. وی در آموزشهای خود جدیدترین یافتههای روز را با تجربیات شخصی و فرهنگ غنی ایران ترکیب میکند که حاصل آن نوشتههایی خواندنی و تحولی عمیق در شاگردان وی است. علیاکبر قزوینی چند سالی ساکن کانادا بوده و اقامت آن کشور را دارد. وی هماکنون در ایران زندگی میکند.
نوشته های بیشتر از علی اکبر قزوینی3 دیدگاه
به گفتگوی ما بپیوندید و دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.
دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ
ببخشید، برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید
درود و سلام بر استاد دانشمند و دلسوخته جناب علی اکبر قزوینی که همه دغدغه تان هدایت دیگران برای داشتن اندیشه، روح و روان پاک به جهت تکامل انسان با معیار عالی، همچنین آزاد سازی فکر، ذهن و پرورش این نعمت خدا دادی از کالبد جسم و تن آدم که در بعضی موارد محبوس شده و به روزمرگی و عادت هیچ دگرگونی و تحولی را شاهد نخواهد بود. این حیف که انسانی بدون شناخت به تواناییهای عظیم ناپیدا درونی و الهی در وجود خود پس از ۶۰ الی ۷۰ سال عمر بدون هیچ بهره برداری معنوی و مادی وجود هزاران مسئله و تحمل سختی های فراوان در طی مسیر زندگی به آرامی خاموش شده و زیر خروارها خاک قرار می گیرند. به علت غافل بودن از این توانایی ناپیدا الهی (ذهن خلاق و توانمند) در وجود خود به ناتواناییهای ظاهری و پیدا خودش درگیر و هزاران برچسب ناروا به خود و دیگران برای ناموفقیتش می زند.
ادب ابراهیم علیه السلام اقتضا می کند که مریضی را به خودش نسبت دهد و شفا را به هو. بیماری از مقتضیات جسم من است و شفا از عالم بالا (هو). هنوز سایر یادداشتهای نورانی را نخوانده ام ولی با دیدن تیتر این مطالب حالم بهتر شد. سپاس
با سلام
بسیار از خوندن مطالبتان لذت بردم، به نکته قابل توجه ای اشاره کردید که مریضی ریشه در گذشته دارد. اگر از انباشت و نیروهایی که صرف اتفاقات گذشته می کنیم بگذریم جسم و روج فرصت باز یابی و مرمت پیدا می کند و مانع از مریضی می شود